1. Ik spoor niet. (en hier ben ik stiekem nog trots op ook!)
2. Ik heb na lange tijd weer een baan. (ook hier ben ik trots op.)
3. Ik ben creatief en spontaan. (wie wil dat nou niet?)
4. Ik heb het syndroom van Gilles de la Tourette (life sucks, so be it!)
Met name punt 4 van bovenstaand lijstje is het punt waar ik het over ga hebben. Al geef ik eerlijk toe dat jullie misschien denken: Rot op met je punt 4, punt 1 zal je bedoelen! Je spoort niet!
Gilles de la Tourette staat bekend als de scheldziekte. Ik scheld wel veel maar dit heeft niets met meneer Gilles te maken. Ik beperk mij liever tot tics en dwanghandelingen. Een ander symptoom van mijn Tourette is dat ik bij bepaalde woorden een soort kortsluiting in mijn hersens krijg wat zorgt voor een aangenaam gevoel, een duidelijk zichtbare siddering over mijn hele lijf en het voor andere tot aan vervelends toe het herhalen van het betreffende woord, puur voor mijn eigen genot.
Laatst had ik weer zo'n situatie:
Ik was op bezoek bij vrienden in het zuiden van het land. Smiddags hadden we een druk programma en zo rond etenstijd ging vriend M even op de bank liggen om even bij te komen. We zouden tenslotte die avond nog gaan stappen. Terwijl vriendin A zich bezig hield met het avond eten keken vriend M en ik onderuit gezakt op de bank naar South Park. Soms komt er in South Park een karakter Timmy genaamd voorbij. Echt praten kan hij niet maar hij is erg goed in herhaaldelijk zijn naam roepen wat klinkt als Timmaaaaay! En juist dat stukje Timaaaaay! zorgt bij mij voor die aangename korsluiting, dat heerlijke gevoel door mijn lijf en het dwangmatig herhalen van dit woord inclusief de juiste klanken. Terwijl vriend M aan het indutten was op de bank bleek dat de South Park aflevering juist over Timmy ging. Dus heel vaak kwam er Timmaaaay! voorbij. Ik probeerde mezelf in te houden maar dat is eigenlijk iets wat mensen met Tourette niet zouden moeten doen. Na een paar minuten barste de bom. Sidderend en schuddend gepaard met rare bewegingen bleef ik maar roepen Timmaaaay! Het is dan ook niet geheel vreemd dat vriend M die net lekker lag te dutten zich de pleuris schrok en in 1 klap wakker was. (tegen een Touretter kunnen geen liters koffie op om wakker te worden.) Vriendin A kwam niet meer bij van het lachen en keek vermakelijk toe. En ik, ik was nog steeds in mijn Timmy extase en schaamde me kapot. Gelukkig mocht na smeken vanaf mijn kant de tv uit (die sadisten vonden het inmiddels leuk mij zo te zien) en kon ik weer tot rust komen. De verbale kick had me goed gedaan, ik had weer energie en een avondje stappen moest geen enkel probleem zijn. Vriend M daarintegen miste zijn middag slaapje en moest nog minimaal een uur bij komen van de schrik. Het duurde zeker 45 minuten voor zijn hartritme weer een normaal tempo aan nam.
Hier een filmpje van Timmy:
T@N