Valium

Een paar weken nadat onze lieve Draco overleed ben je geboren. Je bent geboren op de dag dat Dave en ik toen 8 jaar geleden verkering kregen. Ik heb je kado gekregen van een hele dierbare vriend voor mijn verjaardag. Ik kreeg je omdat hij zag hoe veel verdriet ik had om Draco en hij wilde dit leed wat verzachten. 1 dag voor mijn verjaardag kwam je bij ons. Je was 12 weken oud maar veel te klein voor je leeftijd. Je zag er uit als een kitten van 6 weken. Je stond meteen je mannetje en je was totaal niet bang voor de andere katten. Deze accepteerde jou onmiddellijk. Je bent nu bijna 1 jaar oud en inmiddels zoveel mee dan een verjaardagscadeau. Je bent mijn maatje. Je volgt me overal in huis en als ik niet kan slapen kom je bij me op de bank liggen. Je bent soms onuitstaanbaar; je haalt m'n haakwerk uit, je doet dingen die niet mogen en bent soms vreselijk druk. We hebben heel wat met je te stellen. Maar ondanks dat ben je mijn bijzondere kat. Je voelt me aan en troost me of maakt me aan het lachen. Lieve Valium, ik hoop dat je nog heel wat jaren bij ons mag blijven! Je bent heel bijzonder en 1 van de mooiste, liefste verjaardags cadeaus wat ik ooit gekregen heb! 

Tourette on tour

Vorige week Maandag startte het programma Tourette on tour op RTL5. Het programma was grootst aangekondigd en van vrienden en familie kreeg ik dan ook herhaaldelijk de mededeling dat er een programma over tourette kwam. Heel lief dat iedereen zo aan mij dacht. Echter was ik skeptisch tegenover dit programma. RTL5 en tourette? Dat gaat vast een enorm sensatie programma worden over alle vele cliches over tourette. Gelukkig had ik het fout. In aflevering 1 werd al vrij snel genoemd dat minder dan 10% de scheld tic heeft. Hehe eindelijk dit op TV de wereld uit geholpen. Ik vond de eerste aflevering erg boeiend en zo ook mijn vrienden en familie. Mijn ouders herkende zich erg in de ouders van de touretters uit het programma. Mijn vrienden vonden het soms best heftig. Zo erg hadden ze het bij mij nooit gezien. Dat klopt. Ik slik een flinke dosis medicatie wat mijn tics goed onderdrukt. De meeste mensen die dichtbij mij staan hebben wel eens een tourette tic gezien maar veel minder dan wat er bij Tourette on tour te zien was. Ik heb geboeid zitten kijken en ik vond dat er veel aandacht besteed werd aan het leren kennen van de deelnemers. Dat is een positief iets. Erg boeiend en herkenbaar ook was de de deelnemers helemaal op kunnen gaan in hun muziek en hun tics naar de achtergrond verdwenen. Ik speel vanaf mijn 6e dwarsfluit en toen zijn er periodes geweest waarin ik ook veel tics had. Aangezien mijn dwarsfluit nog heel is en ik me herinner dat het spelen ervan toen echt op de voorgrond kwam kan ik concluderen dat ook mijn tics naar de achtergrond verdwenen.

Gisteren avond was het de beurt voor de 2e aflevering. In het begin werd zangeres Caroline voorgesteld. Ik heb haar verhaal met tranen in mijn ogen zitten kijken. Ik had het gevoel dat ik naar mezelf zat te kijken. De motorische tics die Caroline heeft zijn exact de tics die ik heb zonder mijn medicatie. Zij heeft echter ook een verbale tic, het blaffen als een hond. Die tic had ik nooit. Al heb ik wel altijd een woord gehad wat ik herhaaldelijk gebruikte. Wat gewoon eruit moest. Dit waren vaak onschuldige worden zodat ik ze in een zin kon plakken en het niemand opviel. Ook de humor die Caroline heeft vind ik terug bij mezelf. Toen kreeg Caroline de vraag of zij medicatie gebruikte. Dit was niet het geval. Ze had dit in het verleden wel gedaan maar had daar zoveel bijwerkingen van. Toen er gevraagd werd naar haar bijwerkingen en zij die opnoemde rolde de tranen inmiddels over mijn wangen. Ik heb ze namelijk allemaal! En meer dan de helft van die bijwerkingen heb ik nooit gelinkt aan mijn medicatie maar gewoon aan pech. Dit was een enorme eye opener voor mij. Zeker nu ik momenteel even wat minder goed in mijn vel zit. Lieve vrienden en familie wees niet bang dat ik acuut mijn medicatie in de prullenbak gooi want dat doe ik niet. Ik weet hoe moeilijk het is voor mij om zonder de medicatie te leven en heb daarom ook voor Caroline heel veel respect. Dit is een punt tot nadenken voor mij op een positieve manier.

Later ging Caroline haar nummer zingen. Zij zong een nummer wat heel bekend is maar waarvan ik nooit echt de tekst tot mij door had laten dringen. Nu gebeurde dit als vanzelf en kon ik alleen maar huilen. Het was geen huilen van verdriet maar huilen van herkenning en opluchting.

Caroline jij bent momenteel mijn heldin! Ik ga met heel veel plezier de rest van het programma volgen!

My momma told me when I was young
We are all born superstars
She rolled my hair and my lipstick on
In the glass of her boudoir

"There is nothing wrong with lovin’ “who you are"
She said: "cause He made you perfect, babe"
"So hold your head up girl, and you go far,
Listen to me when I say"

I am beautiful in my way,
'cause God makes no mistakes
I'm on the right track, baby
I was born this way

Don’t hide yourself in regret,
Just love yourself as he said
I'm on the right track, baby
I was born this way

Born this way, Lady Gaga

Kinderloosheid

De kinderen die ik nooit gewild heb, spelen in mijn gedachten. 

De kinderen die ik nooit gewild heb, mogen anderen nu verwachten. 

De kinderen die ik nooit gewild heb, 

en ik bewust nooit heb gekregen. 

De kinderen die ik nooit gewild heb, 

nooit in mijn buik voelen bewegen. 

De kinderen die ik nooit gewild heb, maken mijn leven kinderloos en fijn. 

Door de kinderen die ik nooit gewild heb, ben ik nu af van alle pijn. 

Ik leef, ik ben gelukkig en ik geniet, maar soms bezorgt die kinderloosheid mij ook verdriet. 

De kinderen die ik nooit gewild heb, kunnen er nu echt niet meer komen. 

De kinderen die ik nooit gewild heb, groeien op in mijn dromen.

Mijn onrustige hoofd

Het is laat, of vroeg maar net hoe je het bekijkt. Voor mij is het laat want ik heb nog niet kunnen slapen. In mijn hoofd is de verwerking van de afgelopen tijd druk aan de gang. In ik ben te dik deel 1,2 en 3 kun je lezen over mijn baarmoeder problemen. Om een lang verhaal kort te maken; De novasure heeft niet gewerkt, die pijn kwam heftig terug en kon alleen nog met morfine bestrijd worden, alleen dan was het dragelijk. Gelukkig is er toen besloten mijn baarmoeder te verwijderen en dat is afgelopen 4 september gebeurd. De operatie is goed gegaan, maar een week na thuiskomst werd ik weer opgenomen met hoge koorts en een buikvliesontsteking. Wat ben ik ziek geweest!

Nu een aantal weken later voel ik me goed. Mijn wond ziet er keurig uit en ik heb nauwelijks pijn meer. Ik heb ook enorm veel zin om van alles te doen maar mijn conditie is nul. Ik heb net een keukenkastje opgeruimd en schoongemaakt (je moet wat als je niet kan slapen en de slaappillen je in de steek laten) en na afloop stond ik te zweten ik stond te trillen op mijn benen en moest overgeven. Ik voelde me alsof ik een marathon gelopen had. (Die heb ik nooit gelopen maar ik kan me er iets bij voorstellen)

Ook lijk ik ineens weer gluten te kunnen eten. Toen mijn baarmoeder klachten begonnen had ik erg veel last van mijn darmen en ben ik in overleg met de huisarts en diëtiste glutenvrij gaan eten. Dit hielp enigszins. Laat ik het zo stellen als ik iets met gluten at reageerde mijn darmen binnen een kwartier. En nu,nu eet ik gluten en mijn darmen doen normaal. Nu vond ik op internet dat een baarmoeder zo gestrest kan zijn dat zij constant samen knijpt en hier dus ook de darmen mee prikkelt. Je krijgt eigenlijk een spastische darm. Die baarmoeder is nu weg dus het is vanbinnen een stuk rustiger en dat blijkt! Hoe kan het dan dat ik altijd zo op gluten reageerde? Ik moet dit nog chekken bij mijn arts maar gluten is een stof die elk mens niet goed kan opnemen. Bij normale darmen merk je hier niks van bij geprikkelde darmen zoals die van mij is het net een extra prikkeling teveel. Ik ben heel benieuwd. Ik eet al een paar dagen gluten en het gaat goed,mijn darmen zijn beter dan ooit!

Het is een chaos in mijn hoofd, beelden van de afgelopen weken schieten voorbij, gevoelens komen naar boven en mijn emoties zitten hoog. Maar even lekker een potje janken, waar ik zo aan toe ben lukt niet, nog niet....

Ik ben (niet) te dik deel 3

Dit artikel is geschreven in Maart 2013

In mijn posts ik ben te dik en ik ben te dik 2 vertelde ik over mijn baarmoeder problemen en dat er eindelijk een arts was die me wou helpen. Ik heb daar zoveel reacties op gehad oa via PM van dames die erg veel aan mijn verhaal hadden dat ik toch besloten heb weer even een update te schrijven.

Woensdag 6 maart is bij mij de novasure behandeling gedaan (het wegbranden van het baarmoederslijmvlies) omdat ik nog jong ben en geen kinderen heb gehad moest mijn baarmoedermond opgerekt worden. Aangezien dit te pijnijk zou zijn werd de behandeling onder algehele narcose gedaan.
Deze behandeling moet mij afhelpen van mijn vreselijke heftige pijnlijke menstruaties en alle ongemakken die daar bij komen kijken.

Precies een dag voor de behandeling werd ik ongesteld dus ik was bang dat het niet door kon gaan. Gelukkig was dit geen enkel probleem. De behandeling is goed gegaan, ik had veel pijn na afloop maar mocht savonds lekker naar huis. Het grappige was dat ik na de behandeling helemaal niet meer ongesteld was en de menstruatie krampen ook volledig weg waren. De pijn die ik voelde was de pijn van een brandwond in mijn buik. Wat heel toepasselijk is aangezien mijn baarmoeder van binnen een 3e graads brandwond was. De dag erna ging het eigenlijk heel goed. Ik had wat pijn maar het viel mee. Die vrijdag erna begon de ellende. Ik had zoveel pijn dat ik regelmatig out ging. Uiteindelijk toch het ziekenhuis gebeld en die hebben me opgenomen en aan de morfine gelegd voor de pijn. Dit deed wonderen en ik vond dat ik zaterdag wel weer naar huis kon. Met een heleboel pijnstillers ging het redelijk. Ik moest mijn rust houden als in plat en alleen naar het toilet lopen. De extreme pijn die ik ervaarde had te waarschijnlijk te maken met het oprekken. En sommige dames hadden er gewoon erg veel last van. Woensdag was het weer mis. Het was een week na de ingreep en weer verging ik van de pijn. Ik wilde een echo om zeker te weten of alles in orde was. Weer werd ik opgenomen in het ziekenhuis en ik werd onderzocht op een mogelijke ontsteking. Dit was gelukkig niet het geval en ook de echo was normaal. Hierop was te zien dat de boel mooi aan het genezen was. Mijn enorme pijnreactie op de behandeling werd uitgelegd als een opstandige baarmoeder. Mijn baarmoeder was van slag door al het gebeuren eraan (ik weet het het klinkt bijna alsof dat ding een eigen wil heeft:P) Ik werd weer behandeld met morfine en kreeg donderdag avond een recept morfine mee naar huis.

Ik ben nu dus weer thuis en neem indien nodig morfine. Maar ik merk dat ik het steeds minder nodig heb. De pijn wordt minder en ik voel me beter. Hoewel de novasure behandeling een kleine ingreep is waar de meeste dames 1 a 2 dagen last van hebben was dat bij mij een ander verhaal. Ook omdat de behandeling bij mie iets anders ging (narcose, oprekken van de baarmoedermond) Ik wil wel even kwijt dat de artsen en verpleegkundige in het ziekenhuis geweldig voor mij hebben gezorgd en me constant serieus genomen hebben. Dit heb ik te vaak anders mee gemaakt.

Over 6 weken moet ik op controle bij mijn gynaecoloog en over 3 weken moet ik weer ongesteld worden. Ik ben heel erg benieuwd wat er gebeurd. Dan kan ik pas echt het resultaat van de behandeling ervaren. Er is een kans dat ik helemaal niet meer ongesteld wordt wat heerlijk zou zijn maar als ik wel nog ongesteld wordt is dit minimaal (as het goed is) Ook minimaal is iets waarmee ik kan leven.

Ik ben blij dat ik deze behandeling ondergaan heb. Hoewel het allemaal even anders liep dan verwacht en ik ook nog niet weet wat het resultaat is. (al ben ik positief omdat ik totaal niet meer ongesteld was na de behandeling) Een andere optie had het verwijderen van mijn baarmoeder geweest waardoor ik in de overgang zou komen. Daar zit ik met mijn 28 jaar niet op te wachten!