Zoals ik eerder in mijn blog de leeftijdverdubbelaar melde ben ik kunstmatig in de overgang als behandeling van endometriose.
Vlak na mijn 2e injectie kreeg ik enorme pijnen in mijn baarmoeder area. Vanaf afgelopen zondag ben ik hiervoor bezig geweest met allerlei onderzoeken. Dagen zat ik in het ziekenhuis, mijn handen en armen zijn blauw van het prikken van infusen en de ontelbare keren bloed afnemen. Meerder keren per dag volgde er een echo. Ik denk dat ik in 3 dagen tijd meer echo's gehad heb dan menig vrouw tijdens haar zwangerschap. Ook de inwendige onderzoeken stonden met iets te veel regelmaat naar mijn zin op het programma. Dag na dag het zelfde tafereel. Tot ik uiteindelijke afgelopen dinsdag opgenomen werd in het ziekenhuis. Deels ter observantie en pijn bestrijding en deels voor verder onderzoek. Die dinsdag had ik dan ook besloten dat de kijkdoos voorlopig gesloten was. Ik was helemaal klaar met de inwendige onderzoeken en en alle gênante posities die daar bij hoorden.
Toen ik eenmaal geïnstalleerd lag op de afdeling kreeg ik al snel een spuit morfine. Dit was het enige wat hielp tegen de pijn die inmiddels ondraagbaar was geworden. (de heerlijke bijkomende roes nam ik graag voor lief) De arts kwam langs en vertelde mij dat er een MRI scan gemaakt zou worden. Ik vond het allemaal best ik wilde niets liever weten wat deze pijn veroorzaakte.
Donderdag was het zover ik mocht onder de scan. Normaal is hier een wachttijd voor van minimaal 3 weken, maar omdat ik opgenomen was mocht ik tussendoor. Ik had in mijn hoofd dat een MRI scan een cirkel was waar je ingeschoven werd. En dan foto's maakte van de betreffende plek. Een kleine cirkel die alleen de betreffende plaats kon scannen. FOUT! Mijn gedachte was in der war met een CT scan. Toen ik het enorme MRI apparaat zag met het grote lichtgevende Siemens logo moest ik even slikken. Mijn eerste reactie was: hier pas ik nooit in! Het leek een smalle tunnel en in ben verre van smal. Die zorg werd al snel weggehaald, ik mocht even passen en natuurlijk paste ik er met gemak ik. De radiologe vertelde wat er ging gebeuren. Ik kreeg een kop telefoon met muziek op want het apparaat zou veel geluid maken. Op de vraag hoe lang zon scan duurde antwoordde ze: Een half uur! SLIK! Ik werd gereed gemaakt, kreeg een panic button in mijn handen mocht ik het benauwd krijgen in die tunnel en werd in het apparaat geschoven. Mijn gedachte op dat moment was: ik moet toch maar even herzien of ik echt wel gecremeerd wil worden, het voelt alsof ik een over in geschoven word en het is eng! Toen ik eenmaal volledig in het apparaat lag vertelde een stem door mijn koptelefoon me dat we gingen beginnen. Het apparaat begon enorm luid te zoemen en ik, als groot fan van de serie House kon alleen maar denken aan de afleveringen waar er van alles mis ging onder een MRI scan. Ik begon het echt eng te vinden nu. Ik probeerde mezelf bij elkaar te rapen en net toen dat aardig lukte begon het apparaat zoveel herrie te maken dat ik er van overtuigd was dat de intercity van 12 over heel over me heen denderden. Inmiddels stond ik doodsangsten uit! Het gedender nam af om plaats te maken voor een ander geluid. Dit keer was het alsof de sprinter van 17 over half rustig over me heen ging. Gelukkig een milder geluid.
Nu weten jullie allemaal dat ik Tourette en Ocs heb. En daarbij heb ik in het verleden heel veel angsten gehad voor bepaalde geluiden. Deze kwamen allemaal weer terug. Ik beleefde elke angst opnieuw en het angst zweet brak me letterlijk uit. Toen na een hele tijd de plek op mijn buik ook steeds warmer werd en begon te branden werd de panic button wel heeeeeeel aantrekkelijk. Gelukkig was de ellende vlak daarna voorbij. Ik heb in totaal 35 minuten onder diverse treinen gelegen. Besloten nooit meer House te kijken, me afgevraagd of cremeren wel een goed idee is en elke angst uit het verleden die met geluid te maken had (dat zijn er behoorlijk wat) her beleeft.
De meeste van jullie weten dat ik heel wat pijn kan verdragen en verre van kleinzerig ben. Maar prik mij maar lek, geef mij maar 20 inwendige onderzoeken per dag, alles beter dan het leed wat MRI scan heet!
Shakend kwam ik dus onder het ding vandaan. Waar een stralende radiologe me opwachtte en zei: dat viel mee hè?!
T@N
