Ik ben te dik

Dit is een verhaal uit Juli 2012

Ik ben te dik, iets wat mij jaren geleden al opgevallen is. Eigenlijk kan je het zien als een bewuste keuze. Ik ben gezegend met het syndroom van Gilles de la Tourette waarvoor ik medicatie slik. De medicatie zorgt voor overgewicht. Het is in zoverre een keuze dat ik gekozen heb voor een gelukkig leven me dik zijn als bijwerking. Zonder medicatie is mijn leven niet leefbaar.

Nu loop ik al jaren te kloten met gynaecologische problemen waarbij sinds een jaar hevige pijn in mijn baarmoeder en omstreken bijgekomen is. De pijn is zo hevig dat het mijn leven beperkt. Ik kan niet werken, niet lang lopen, moeilijk bukken dus met dingen als mijn voeten afdrogen heb ik hulp nodig. Kortom in plaats van 27 voel ik mij 77. Ik ben in de medische molen beland en de artsen hebben mij snel stevige pijnstilling voorgeschreven. Dit helpt iets. Ik kan mijn eigen voeten weer afdrogen en ben iets mobieler. Maar de pijn, die is er nog steeds.

Na een heleboel onderzoeken kwam aan het ligt dat ik verklevingen heb rondom mijn baarmoeder. Ik was blij; na al die tijd is er eindelijk iets gevonden! Vandaag moest ik weer naar het ziekenhuis om het plan van aanpak te bespreken.

Dit was een enorme tegenvaller. De arts in kwestie vond mijn verklevingen geen reden tot opereren. Met name omdat ik door mijn overgewicht een groter risico heb om te sterven tijdens de operatie. Een risico van maarliefst 0,7%! Ik wil dit risico maar al te graag nemen maar nee ik moet eerst maar eens afvallen. Meteen werd ik gewezen op mijn slechte conditie wat een enorme uitbrander bij mij triggerde; Wie was die vent om te bepalen hoe mijn conditie is? Ik sport vaker dan de gemiddelde mens, ik eet gezond hiertoe wordt ik gedwongen door een gluten allergie. En ja ik snoep wel eens maar dat is zo minimaal en doen we dat niet allemaal? Ook wees ik de arts op mijn medicijn gebruik wat een 'O' opleverde, meneer was even vergeten zijn huiswerk te doen. Dat deze arts zonder enige discretie zijn mening over mijn figuur uitsprak deed pijn, ik heb jaren lang gewerkt aan zelfacceptatie en voor mijn gevoel is dat nu even helemaal weg.

Vervolgens vroeg ik verder naar de shitload aan pijnmedicatie die ik slikte. Dit kon ik toch niet de rest van mijn leven blijven slikken? Nee dat vond hij ook, ik moet er maar mee stoppen. Waarop van mijn kant de vraag kwam en hoe dan met de pijn? Het antwoord was kort en vooral makkelijk: Daar moet u maar mee leren leven. Wij kunnen niks voor u doen. En dat was dat, einde gesprek.

Mijn toekomst is nu een toekomst van pijn en beperkingen in dingen die ik graag doe. Maar ja ik heb hier maar mee te leren leven he? Momenteel zie ik het even allemaal niet meer zitten. Ik wil simpelweg niet zo beperkt leven met zoveel pijn. Ik kom er vast weer uit maar voor nu weet ik het gewoon even niet meer.